Schrijfwedstrijd ‘Het laatste oordeel’: reactie van de winnaars

We vroegen aan de drie laureaten van ‘Het laatste oordeel’ wat hen dreef om aan de wedstrijd deel te nemen. Hieronder lees je hun reactie. De winnende teksten worden publiek gemaakt tijdens het evenement ‘HOOGSTPERSOONLIJK!’ in het S.M.A.K. (10 november tot 1 december 2023).

Anne-Lieze Albregts

“Tijdens de lockdown ben ik gaan schrijven: cursiefjes over het leven van een slechtziende die niet uit haar kot mag komen. De dagelijkse leuke en droevige momenten. Het werden korte teksten met ‘een lach en een traan’. Ik was op zoek naar een stijl waarmee je kracht én ook je kwetsbaarheid kunt tonen.

Na de coronagolf schoof het schrijven helaas weer naar de achtergrond. Maar toen kwam jullie wedstrijd. Eindelijk een nieuwe uitdaging om te schrijven. Daar heb ik een hele zomer over liggen kauwen en er mijn tochtgenoten mee lastiggevallen. Ik bleef maar haken bij mijn beelden en fantasieën over een God de vader met zijn laatste oordeel. Een soort van toelatingsexamen voor de hemel.

En toen, op een ochtend, kwam de ingeving en ging het als vanzelf. Nog wat knippen en plakken, wat taalfouten eruit gooien en het was klaar. Opsturen en dan maar wachten.

Ik heb dyslexie, heb geen schrijfcursus gevolgd, ben oud en gedreven. Ik ben natuurlijk blij met de prijs, maar zeker ook met de vriendschap met enkele lotgenoten die hieruit is gegroeid. Heerlijk.

Bedankt voor deze uitdaging. Er mogen er nog komen!”

Renske van Dokkum

“Het is heel simpel, van schrijven word ik blij. Dus was het een leuke verrassing om een oproep voor een schrijfwedstrijd in het blad OOG te lezen.

De vraag ‘Welke vooroordelen hebben jou al aan het lachen of huilen gebracht?’ trok vooral mijn aandacht. Hoe mooi is het wanneer iets lelijks als een vooroordeel je aan het lachen maakt? Ik dacht aan die keer dat ik met mijn geleidehond, opgepropt tussen een groep studenten, in de trein stond. Ze hadden lol en leverden overal luidruchtig commentaar op. Ik moest zo lachen toen er eentje zei: ‘Hé stom, ik mag die hond niet aaien, dat staat erop. Mag ik het vrouwtje wel aaien?’

Meestal is de realiteit heel anders. Moet ik juist huilen om wat er geroepen wordt. Is de onwetendheid zo kwetsend dat ik me slachtoffer voel. Over de gedachte of je hier zelf iets aan kunt doen wilde ik mijn verhaal schrijven. Toen ik begon te schrijven regende het vooroordelen. Ik wist zelf niet dat ik deze allemaal gehoord had. Hier een verhaal van 400 woorden van maken vond ik echt moeilijk. Ik vond het sowieso spannend. Was mijn verhaal wel te volgen? Zou het herkenbaar zijn? Mijn zus en vriend hebben heel wat versies mogen lezen voordat ik tevreden was en mijn verhaal ‘Mijn oren naar de zon’ eindelijk durfde in te zenden.”

Anneloes Tuithof

“Een ‘mede-blinde’ attendeerde mij op de schrijfwedstrijd ‘Het laatste oordeel’. Anders zou ik, als Nederlandse, wellicht niet meteen deelgenomen hebben aan een Vlaamse schrijfwedstrijd, maar nu dacht ik: ach, waarom ook niet? Ik vind schrijven heerlijk en ik had een overvloed aan inspiratie voor dit thema. Het duurde dan ook niet lang om deze tekst in elkaar te zetten.

De volledige inhoud is autobiografisch. Ik heb werkelijk niets hoeven verzinnen. Eigenlijk is dat zowel grappig als treurig.

De tekst is slechts een beknopte samenvatting van de ontelbare opmerkingen en vragen die ik in nu bijna veertig jaar heb gekregen van, bijna altijd, wildvreemden. Ik kan me veel vragen ook goed voorstellen, al zijn ze niet altijd even prettig. De meeste mensen bedoelen het niet kwaad; ze zijn hooguit onhandig in hun communicatie of zich niet bewust van wat ze nu eigenlijk zeggen.

Met oprechte belangstelling is natuurlijk niets mis. Ook onwetendheid kun je mensen niet kwalijk nemen. Wat ik – en vast velen met mij – snel doorzie, is de intentie van de vrager: is het interesse of bevestiging willen krijgen van wat men al denkt? Of gewoon jezelf even beter willen voelen? Ook dat laatste komt wel eens voor.

Mijn antwoorden houd ik meestal kort en beleefd, soms een tikkeltje cynisch. Alleen bij oprechte en open belangstelling, zonder allerlei aannames, ben ik wat uitgebreider. Dat maakt gesprekken ook een stuk leuker, voor iedereen.

Vind jij dat er minder geoordeeld moet worden? Kijk dan eens kritisch naar hoe je zelf vragen stelt aan een ander en waarom je ze stelt. Dat is een leerzaam spel. Ook ik speel dat regelmatig, want ja, ook ik ben niet vrij van vooroordelen.

Ik heb genoten van het schrijven van deze tekst. Hopelijk levert mijn verhaal herkenning op bij anderen. Meer van mij is te lezen op https://woordentellen.wordpress.com.”