HANNA (14) UIT OEKRAÏNE: “IK HEB NU TWEE LEVENS!”

Toen de oorlog in Oekraïne uitbrak, maakten wij ons leegstaand wooncomplex in Varsenare direct klaar voor vluchtelingen. Temeer omdat Licht en Liefde al een project had lopen voor blinde en slechtziende Oekraïners. Hanna uit Charkov is een van onze 65 tijdelijke gasten. Deze intelligente en vrolijke tiener doet haar verhaal...

“Charkov ligt in het noordoosten van Oekraïne, niet ver van de Russische grens”, vertelt Hanna. “Een grote, prachtige stad, waar het goed leven was. Ik volgde zangles en ging naar de muziekschool, waar ik piano en gitaar leerde spelen. Tot de oorlog begon…  

Donderdag 24 februari was een schokkende dag voor mij. Mijn papa kwam me wakker maken. ‘Zoek je kleren bijeen en maak je koffer’, zei hij. ‘We gaan westwaarts!’ Die dag zijn we nog niet vertrokken. We moesten wel voortdurend naar de ondergrondse verdieping om te schuilen. Er klonk een hels lawaai, echt beangstigend. Mijn familie en ik waren heel bang.

Twee dagen later reisden we naar West-Oekraïne, van waaruit we Europa verder in trokken. Eerst kwamen we in Hongarije. Daar hadden we veel problemen. Mijn grootmoeder voelde zich niet goed, ze was behoorlijk ziek. We deden een noodoproep en ze kreeg hulp. Toen ze zich wat beter voelde, reisden we naar Duitsland en zo naar België.

In Brussel was er geen plaats voor ons om te wonen. Er werd ons verteld dat we naar Varsenare konden. We werden met een bus naar hier gebracht, samen met andere mensen die we nog niet kenden. Dat zou snel veranderen, want nu leven we samen in het gebouw van Licht en Liefde!

Varsenare is een fijne plek. Er zijn hier vooral ook fantastische mensen! Zij hebben ons uitstekend opgevangen. We zitten echt goed bij Licht en Liefde, en zijn daar heel blij mee. Als we iets willen, dan maken ze het voor ons mogelijk!

Charkov is helaas zwaar gebombardeerd. Er zijn veel slachtoffers gevallen en de stad is grondig verwoest. Mijn vader is daar nog, hij bezorgt de mensen hulpgoederen. Hij was bereid om te vechten, maar ik zei hem dat ik echt niet wou dat hij naar de oorlog zou gaan om mensen te doden. Het is wel goed dat hij ginder blijft: ze kunnen de mannen daar absoluut gebruiken.

Ook mijn tweede grootmoeder is gebleven. Ik hoop dat iedereen voorzichtig is! Mijn vrienden zitten intussen overal verspreid: in Oekraïne, Duitsland, Tsjechië, … Ik mis hen.

Zelf ga ik naar school in Brugge, bij de Jozefienen. Ook dat valt heel goed mee. Ik heb er nieuwe vrienden bij en ken al wat Nederlands. Daarnaast volg ik online lessen in Oekraïne: zo kan ik mijn moedertaal onderhouden. Het is alsof ik nu twee levens heb!

De oorlog is ver weg, al zijn we natuurlijk erg ongerust over wat er ginder gebeurt. Ik ben samen met mijn mama, mijn grootmoeder, mijn oudere broer en mijn kleine broer en zus. We worden fantastisch ondersteund. Ik heb hier een gitaar en kan piano spelen. Voor zangles kan ik naar het conservatorium. Ook sporten is geen probleem.

Mijn grootste wens is dat mijn papa niet sterft en dat de oorlog stopt. Of ik naar Oekraïne terugga, nu mijn stad verwoest is, weet ik niet. Ik hou intussen ook van België. Ik zou graag geneeskunde studeren aan de universiteit van Gent, en dokter worden!”

Tot zover het verhaal van Hanna. We danken haar voor haar openheid. “Graag gedaan”, zegt ze lachend – in vlekkeloos Nederlands!

Help je mee om onze hulp voor de Oekraïners optimaal te blijven organiseren? Doneer online of gebruik ons rekeningnummer BE93 7370 3703 7067, met mededeling ‘Gift Oekraïne’. Dyakuyu, dank je wel!